Yalnız mutsuz ve terkedilmiş hissediyorum. Sahip olduğum tüm sevgiyi ve ilgiyi tek bir insana harcamak adına büyük bir arzu duyuyorum. Hayaller kurup planlar yapmak istiyorum. Eninde sonunda gerçekleşeceğini bildiğim planlar. Gerçekleşirken yanımda kimin olacağından emin olduğum planlar. Bi yer görüyorum, oraya biriyle gidebilmek istiyorum. Her şey o kişiyle tanımlı olsun istiyorum. Kendimle kalamıyo muyum? Kendimle ya da kendim için hayal kuramıyo muyum? Geleceğim bir başkasının mevcudiyetine muhtaç mı?
Evet hiçbi şeyi yalnız yapmak istemiyorum. Sahilde yürüyüş yapmak, bisiklet sürmek, kitap okumak istemiyorum. Çevreme bakış açım bu şekilde mi evrilmiş en küçük duruma bi başkasıyla yapılacak etkinlik olarak mı bakmaya başlamışım? Ben şuan hiçbi şeyi onsuz yapmak istemiyorum ama acaba kendi başıma mı yapmak istemiyorum. Benimle o anları paylaşacak herhangi bir insan aramaya mı üşeniyorum?
Herhangi birini ne kadar seviyorum ki zaten yanımda istemekten bahsediyorum. Hangimiz herhangi birini bencil kaygılarımız olmadan ne kadar seviyoruz ki. Ya da neden seviyoruz?
Birini gerçekten özlüyo muyuz yoksa onun fikrini mi yoksa onun bize olan ilgisini mi
Fikrini büyük ihtimalle. Her zaman fikirdir cevap, büyük olasılıkla yani.
Bunların hiçbiri gerçek değil
