Öğüt bekliyorum

Hayatım gayet normal gidiyo, artık liseliyim, heyecanlıyım. Ya siz hepiniz benden büyüksünüz ya, bana üç beş öğüt verseniz lise için hiç fena olmaz, pek öğüt alacağım insan yok. Sosyal olmak istiyorum lisede, baya çok sosyalleşmek istiyorum, nasıl yaparım bilmiyorum, korkutuyo bu beni. Çok yılışık olma diyo biri, biri de çok burnu havada olma diyo, kendim ol diyo bazısı. Tamam arkadaşım kendim olayım d benim kendim nasıl haberiniz var mı sizin ? deli dolu manyak özürlü bir şeyim ben, severler mi ki ? sevcekler tabii lan, ben sevilmeyecek kız mıyım ? değilim. Sonra düşünüyorum açsam mı saçlarımı, azıcık kızartsam mı dudaklarımı, oğlanın yanına mı otursam kızın yanına mı, havalı görünenin yanına mı otursam mülayim görünenin mi ? kafayı yiyorum bunları düşünürken. Okul çantamı seçerken bile ablama sordum, bu çantayı alsam kokoş demezler dimi ? diye.

İlkokulu bu yüzden seviyorum işte, korkmuyorum hiçbir şeyden. Herkes eşit, en zengininin bile okula gelirken 5 kuruş parası yok. Kimse bakmaz yemeğini evden mi getirmiş diye, kimse bakmaz ayakkabıları güzel mi diye, kimse bakmaz çantası marka mı diye, kimse bakmaz kalemlerine, kimse bakmaz yediğine içtiğine. İlkokulda herkes kardeştir, herkes eşittir, herkes çocuktur ilkokulda.

Yıllardır bunu düşlüyorum, muhteşem olsun istiyorum, okula ilk girişim ilk izlenimim, lise hayatım, bu 4 yılım muhteşem olsun istiyorum. İstediğimin aksi olacak diye ödüm kopuyo, mutlu olmak sevilmek istiyorum. Hayatım boyunca hiç germedi bu beni, ortamlara hemen uyum sağladım, sevildim, kendi çapımda bir popülerliğim de vardı, germiyodu beni sevilmek sevilmemek. Ama ilk defa bu kadar önemsiyorum, insan yıllarca bir şeyin hayalini kurunca olacağının en iyisi olsun istiyo. Lütfen, lütfen en iyisi olsun. Öyle korkuyorum ki anlatamam. Eskiden benim gibi insanlar olsun isterdim ama artık istemiyorum. En iyileri olayım istiyorum. Hırs bürümüş gözümü allah kahretsin beni yaa, amerikan filmlerindeki manyak amigo kızlara benzedim, korktum şuan kendimden, feriha olmayayım ben ? olmam, karakterim el vermez buna.

Rahatlatmak istiyorum kendimi ama o kadar taktım ki her şeye, hangi ayakkabıyı alayım filan diye düşünüyorum, marka delisi de olmaya başladım korkudan. Ne yapacağım bilmiyorum, neden bu kadar önemsedim bunu ? Lisemi öğrendiğimden beri, hiç bahsetmedim bu konudan, cesaretim yoktu. İçimi boşaltmaya bile cesaretim yoktu. İçimi boşaltacağım kimse yoktu.

Hiç umrumda olmayan şeylerdi bunlar, ama bunun için 3 yıldır hayal kurduğum emek verdiğim hırslandığım gelince aklıma, bir tokat gibi çarptı yüzüme. Lisede mutlu olacağımı hayal etmiştim, muhteşem olacağımı, olamayacağını düşündüğümde çürüdüm. Yıllardır düğününü hayal eden kızlar gibiyim, her şeyi mükemmel hayal etmiş ama zamanı gelince o mükemmeliği yakalayamayacağını düşünen kızlar gibi. Onlar nasıl yıllarca düşlüyorsa o anı, ben de bunu düşledim, nikah masasına giderken topuğum kırılsın, tökezleyeyim, gelinliğime basayım istemiyorum. Mükemmel bir giriş olsun istiyorum.
Ve biliyorum ki, ne zaman en mükemmelini istesen, o en mükemmeli olmaz. Korkuyorum, korkunca çok üşüyorum, çok.