Kıskanmakta yeni bir devir açtım. Artık uyumak kadar olağan bir şey oldu benim için. Kıskanırken hiçbir şeye acımıyorum, arkadaşım olmasına, kardeşim olmasına. O benim arkadaşım deyip geçemiyorum, benden iyi olduğu konuları tüm benliğimle kıskanıyorum. Belki de hiçbir şeyde iyi olmamamdan kaynaklanıyordur. Çok güzel, çok zeki, çok kültürlü değilim. Çok güzel çiziyor, çok güzel yazıyor olma durumum da yok. Düşünebiliyorum. Bunu herkes yapabiliyor. İnsanlar beni bazen dinlemiyorlar, bu bazen sinirimi bozuyor. Bazen dinliyorlar, insanlar beni dinlediğinde üzerlerinde otorite kurmuş gibi hissediyorum, bu daha çok sinirimi bozuyor. Biri bana hep kendin hakkında konuşuyosun demişti, tanımadığım biriydi, doğrusu adını vermek istemeyen bir seyirciydi. İnsanlara geçip ben hep kendim hakkında mı konuşuyorum diye soramadım, sorarken kendim hakkında konuşuyor olurdum. Konuşurken hep buna dikkat ediyorum şimdi, zor oluyor aslında. Şuan kendimden mi bahsediyorum? öyleyse susmalıyım, insanlar rahatsız olacaklar. Bunu düşünerek bir şeyler aktarmak çok zor. Bazen ben kimim de bu kadar konuşuyorum diyorum, ne bildiğim var ki? İnsanların kültürleri altında eziyorum kendimi. Kültürlüyüm diyemiyorum, diyen her insana kanımın son damlasına kadar şaşıyorum. İnsan ne zaman yeterince kültürlü olur? Neye göre kime göre? Ya da insan ne zaman yeterince güzel olur mesela. Ben, hayatımın sonuna kadar hiç güzel olamayacağım. Başıma büyük bir olay gelse de dünyanın en güzel insanı filan olsam, Adriana Lima, Marilyn Monroe bir ben iki olsam, yine dünyanın en güzel insanı olamam. Yanında daima çirkin hissedeceğim insanlar vardır mesela. Mesela, sarışın bir kadının yanında ben asla güzel değilimdir. Bunu bilimsel açıdan kanıtlamak mümkün olsa bile, hatta dünyadaki tüm insanlar karşımdaki kadın dahil bana sen daha güzelsin dese bile ben o kadından asla güzel değilimdir. O sarışındır, ben esmer. Ne zaman bir sarışın görsem kendimi çirkin hissederim. En bayram cicilerimi giyip, en güzel saçlarımı yapıp en güzel makyaja bürünsem bile, bazı insanların yanında çirkin olacağımdır. Sarışın ya da kumral değilimdir, bu büyük bir komplekstir bende. Buna rağmen hayatımın sonuna değin saçımı sarıya boyatmayacağımdır, sarışın değilimdir ve artık elden bir şey gelmez. Bu devirde de kompleksiz insanları kıskanıyorum işte. Çok dinleyen insanları, çok okuyan insanları, çok yaşayan insanları kıskanıyor; bunlar yaşanırken kendimin neyle uğraştığını idrak edemiyorum.
Üç yıl test çözdüm. Üç yıl yaşamadan test çözdüm. Bunu size hep söylüyorum, ideallerim vardı. Mutlu olacaktım, güzel bir liseye gidecektim, çok güzel olcaktı işte. O çalışmayan aptallar da mutsuz olacaklardı, günlerini göreceklerdi, ben emek vermiştim onlar vermemişti, tanrı bunları görürdü.
Ama böyle olmadı. İyi bir liseye gittim, mutluyum, ama onlar da mutlu. Onların mutlu olması beni üzmüyor, tanrıyı adaletsiz davrandığı için suçlamıyorum, sadece biraz kendimi suçluyorum. İnsanlar her türlü mutlu oluyor. Mutlu olmak iyi bir okulla ilgili değil, güzel bir çanta veya ayakkabıyla, mutlu olmak erkek arkadaşla ya da ders notuyla ilgili değil, mutlu olmak başarıyla ilgili değil -öyle ki yakınından bile geçmiyor. Açıkça belli ki, mutlu olmak yaşamakla ilgili bir şey. İdealler yerine yaşamayı seçseydim... Şuan yine bencillik ediyor ve kıskanıyorum sanırım. Bundan sonra yaşamayı seçtim. Kocaman bir hata yapmışımdır belki. Keşke daha zeki olabilseydim. Keşke hepimiz..
Dünyada düşünecek çok şey olmasına rağmen düşünmemeyi seçen insanları da kıskanabilirim mesela. Kıskanmamayı mı seçmeliyim?
Bazen kızları kıskandım sevdiğim çocukları seviyorlar diye, sevdiğim çocuk onları seviyor diye ya da. Neden kıskanmıştım onları? Çünkü gerçekten seviyodu birisi bir kızı, artık beni değil onu, gerçekten. Kıskanmıştım, öncelerde beni severdi çünkü. Ne bileyim işte ya, kendime kızmıştım belki de beni sevmemesini sağladığım için. Bazılarını kıskandım bazı kızlardan ki, onları sevmemek için bahanem olsun diye. Bazılarını kıskandım zorla, kıskanmam gerekiyormuş gibi hissettiğim için. Bazılarını sevdiğim için kıskandım. İnsan sevdiği için neden kıskanırsa. Bazen sırf kendi karaktersizliğimden pisliğimden kıskandım, bazı kızları. Belki çileden çıkarmak için kıskanıyordum bazılarını. Çok kıskandım şimdiye değin. Neden kıskandım ki bazılarını? Benden iyi miydiler? bazıları öyleydi demek ki. Gerçekten kıskandıklarım.
Bazı kimseleri de, kimse bile olamayacak çok kimseleri, benim yapamadıklarımı yapmaya cesaret ettikleri için kıskandım. Değersiz insanlar, en azından benim için. Neyime güvenerek bir insana değersiz diyebiliyorsam o da ayrı konu. Rahat olmalarını kıskandım, kaşar yavşak oldukları için kıskandım. Bu kadar rahat, bu kadar fingirdek olmak da fazla be abi, dedim kıskandım, geçtim onları kıskandım.
Bazıları seksiydi bu yüzden kıskandım. Ben de denedim seksi olmayı ama olmadı.
Eski sevgilimden eski sevgilim, eski sevgilim olarak nitelendiremediğim, eski bir arkadaşım olan kişinin güzel bulduğu insanları kıskandım. Beni asla güzel bulmadı, güzelsin demedi çünkü. Küçük bir cesaret bulup neden ben de güzelim ki azcık dediğimde dünya meselesi gibi güzel değilsin diye ısrar ettiği için, onun güzel bulduğu kızları kıskandım hep. Güzel kızları kıskandım. Kendimi sadece yalnızken güzel hissedebiliyorum.
Kısa boyluları kıskandım. Kendilerine hep biz uzun boylulardan daha çok güveniyolar. Kısa ve kaşar olanlar. Gerçi uzun ve kaşar olanlar, tamam kaşar olmakta o zaman iş. Ben saçma bir şekilde kaşar olanları kıskandım.
Oha evet ben kaşar insanları kıskanıyorum! Tam bir saçmayım. Hadi kendimize açıklayalım. Kaşar insanları kıskanıyorum çünkü hiç kaşar olamadım! Denediysem bile, ki bunu denemek bile başlı başına bir saçmalık, olamadım! Kaşar olmak zor bir zanaat bence. Her gün okula kendimi güzelleştirip gidip, her erkek gördüğümde eteğimi açacak kadar çok enerjim yok. Kaşar insanların bu enerjiyi nereden bulduklarına dair bir fikrim de yok.
Herkesle hemen arkadaş olan insanları da kıskanıyorum mesela, kaşar insanlar bu konuda rahatlar. Ben insanlarla arkadaş olmak gibi bir ihtiyaç duymuyorum açıkçası, istiyolarsa gelsinler onlar benle olsunlar, hiç kur mur yapamam. Ve ayrıca, çok saçma bir şey zaten insan arkadaşını seçmeli.
Çok saçma şeyleri kıskanmışım ben sanırım. Ha bir de benim hayallerimi yaşayanları da kıskandım. Tüm kıskandıklarım gibi, bu da onların bir suçu değildi tabii.
Çok saçma bir eylem kıskanmak. Sarışınlar olmasa keşke. Ben hiç olamadım çünkü.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder