MERHABA! Sonunda bloğuma kavuştum. Deli gibi özlemişim yazmayı. Ağhh. Günlüğüm var bi tane şapşal ona yazdım yokluğumda. Aslında genel olarak şöyle diyebiliriz :"Ben çok güçlü bir kızım, umutu unuttum bile, hiç aklıma gelmiyor, artık sevmiyorum, ölsün"
1 saat sonra
"Umutu deli gibi özledim, ölücem sanırım, canım o benim bitanem, onsuz yapamıyorum, intihar mı etsem?"
1 saat sonra
"Senden tiksiniyo adam, hala ne konuşuyosun kaltak yasemin, unut aa"
Böyle sürüp gidiyor. Ama ben ilerleme kaydedemiyorum. Umutu çok özlüyorum her gün ağlıyorum keşke burda olsa diyorum onsuz olmaz diyorum ama yok işte.
Hep şöyle olurdu : Umut çok severdi ben daha az, umut hep ağlardı ben takmazdım, ben ayrılmak isterdim o sonsuza kadar birlikte olmak.
Sonra yase ayrıldı. Sonra yase özledi. Sonra yase geri döndü. Ama umut bir oyuncak değildi. Umut dedi ki "istemiyorum, gurursuz iğren. kız, tiksiniyorum, nefret ediyorum, git". Yase üzüldü. Yase gitti.
Tamam haklı ama bu kadar sert olmasına gerek yoktu.
#günlüğümden
Yazmak istiyorum. Biraz uykum var. Yatarken aşık olabileceğim adamları hayal ediyorum. Hepsi yakışıklı, çoğu beni çok seviyor, bazıları kandırıyor. Daha güzel bir kız olmak isterdim. İstediği her erkeği elde edebilenlerden. Ya da, o da değil, sadece insanlar bana bakınca "Ne güzel kız" desinler isterdim. Kendimi seviyorum. Ama bir daha hiçbir erkek beni sevmeyecek diye korkuyorum. Sever değil mi ? Hiç umudum yok. Bana hep "sen gidince ben ne yapacağım" derdi. Ama benden erken mutlu olacak
bla bla bla sıkıldım daha yazmıycam
Sonraki yazılarımda işte bi şeyler. Kısaca özetleyeyim.
Umuta dair hatırladığım tek şey onu gerçekten sevdiğim. Yaşadığımı her şey silinmiş gibi, ya da gerçek değillermiş gibi, geçmiş gibi. Onu neden özlediğimi neden sevdiğimi bilmiyorum, hatırlamıyorum. Aklımda benden tiksindiği anlar canlanıyo. Sanki gözleri nefret doluymuş gibi, kalbi nefret doluymuş gibi.Kalbi, Ozan Beddle'ın Hikayeleri adlı kitabın "Sihirbazı Kıllı Kalbi" hikayesindeki sihirbazın kalbine dönüşmüş gibi - bi bakıma olmayan kalbi.
filan falan
Annem bizim buranın belediyesinin bi şeysini bulmuş üç-beş tane il seçip gidiyomuşsun paranı otelini yemeğini otobüsünü belediye karşılıyomuş sen sade geziyomuşun. Ben de dedim ki belki izmire gider Umutu görürüm.
Sonra -normal olarak- neler olurdu diye hayal etmeye başladım.
#işte hayalim
İlk önce arıyorum ben izmirdeyim buluşalım diye istemiyo. E be öküz ayağına gelmişim istesene. Ben de yalvarıyorum işte diyorum ki eskiden hayatında en çok istediğin şey beni görüp dokunmaktı, ağlıyorum bi de dayanamıyo kabul ediyo. Sonra gidiyorum izmirde bi yere o da geliyo. Görüyorum şöyle uzaktan arada bir 10-20metre, hiç de metre anlayışım yoktur salladım şuan, bir yandan da telefonla konuşuyoruz nerdesin filan diye sonra "aha gördüm kapa kapa". Sonra yaklaşıyoruz aramızda 1 metre olana dek, sonra kalıyoruz öyle. Sarılamıyorum, öpemiyorum, yüzünü okşayamıyorum, kolumu uzatıp dokunamıyorum bile, öyle bir nefretle bakıyo ki gözlerime. Duruyorum. Benden nefret eden, tiksinen, beni istemeyen birine nasıl sarılabilirim ? sarılmıyorum. Sarılamıyosam hayli hayli yani öpemem de, güzel yüzünü okşayamam da. Ben ağlamaya başlıyorum o bitsin de gideyim havalarında. Bekliyo. Bakıyo ama nasıl nefretle. Ağlamaya başlıyorum deli gibi. Sakinleştirmek için yaklaşıyo, ben geriye çekiliyorum. Bunca aşktan bunca hasretten bunca "seni bir görsem" bunca "keşke buharlaşsam da yasemine değen hava olsam" hayalinden sonra dokunmuyoruz birbirimize, konuşmuyoruz bile. Sonra çekip gidiyorum, arkamdan gelmiyo bile. Gözlerindeki nefret, tiksinme, aşağılama öyle ağır ki.
Hayal ederken bile mutlu olamıyorum.
Sonra işte
Kesin bunlar olur diye düşününce, vazgeçtim izmire gitme hayalimden. Ama beni öpecek, bana sarılacak olsa, gözlerime aşkla bakacak olsa, ne yapar ne eder, gerekirse evden kaçar giderdim izmire.
Beni küçücük seviyo olsa, dünyaları yakardım.
Diyorum ki belki bloğumu okuyodur hani. Belki benim yaptığım gibi arkadaşlarının facebook'una girip durumlarıma bakıyodur. Belki de Twitter'ıma girmiştir. Sonra hepsini siliyorum aklımdan. Adam beni sevmiyo artık diyorum, istemiyo, aklına bile gelmiyorum. Bunu kabullenmek benim için zor aslında. Normalde direk girerdim beni sevmiyo kafasına ama bu sefer "seviyo da aman ben unutayım diye nefret ediyorum dedi. Seviyo da özlüyo da ben unutayım diye engelledi. Aslında o da unutamadı ama, aslında o da mutsuz ama.." kafasındayım. Çıkıyorum yavaş yavaş. Adamın içinde benim için küçücük bir aşk kalsaydı ben yalvarırken ağlarken dayanamazdı. Bana mesaj atardı. Arardı beni.
Ama çok mutlu. Ben yokken çok mutlu. Sürüyle arkadaşı var yanında. Benleyken oluğundan daha çok arkadaşı var. Bensizlik ona daha iyi geliyo. Onsuzluk bana iğrenç geliyo ama.
Ayrılan insanlar görünce hemen ağlamaya başlıyorum, ya da evlenen insanlar. Mutlu sevgililer görünce, ya da mutsuz sevgililer, ağlamaya başlıyorum. Evimizin duvarlarını boyarken ağlıyorum. Bebek gördüğümde ağlıyorum. Sürekli ağlıyorum o yokken.
Mutlu oluşu, daha iyi oluşu beni çıldırtıyo. Ben sürünüyorum.
Herkes benden bıkar demiştim, o ben bıkmam demişti. Herkes gider demiştim, o ben gitmem demişti. Seni asla bırakamam demişti. Sen olmadan yaşayamam demişti.
Bana deli gibi aşıkken, birden nefret edebiliyosa, o hiç aşık değildi aslında.
Bunlar eski şeyler. Yazarken bile ağlıyorum. Oram buram yara oldu kendimi cimciklemekten. Umrunda bile değilim.
Umutu getirin yoksa atlarım desem ?
Artık sevmek istemiyorum. Birisi gelsin beni kurtarsın istiyorum. Acı çekiyorum kıvarınıyorum. Biri gelsin, beni çok sevsin istiyorum. Ben de onu seveyim işte. Ama hiç usanmasın benden istiyorum. Tatlı tatlı ayrılalım her şey bittiğinde, kimse kimseden nefret etmesin istiyorum. Bana kanat gersin, güzel sarılsın saçlarımı okşasın istiyorum.
Özlemekten çok yoruldum. Sevmekten, sevmemekten, ağlamaktan, üzülmekten çok yoruldum. Beklemekten çok yoruldum. Yalnız olduğumu düşünmekten çok yoruldum.
Bitsin istiyorum her şey çok yoruldum. Bitsin içimdeki her şey. Yeni erkekler tanımaya ihtiyacım var. Güzel bir tatile filan. Tatil bana iyi gelecek sanırım. Çok mu uzattım ? Tamam susuyorum. sizi seviyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder