SaydamBalon

Yalnızlıktan titrer haldeyim. Gözyaşlarım akmıyo. Uyumak istemiyorum ama bedenim kendini satarcasına sürekli bir uyku halinde. Bir şeyler kesmek, yırtmak istiyorum kendi üzerimde bir şeyler ama hiçbir şey yapamıyorum. Hapishanedeyim, tıkılıyım, kafamı çıkarıp nefes alamıyorum. Kendimden kurtulamıyorum, annem salağından kurtulamıyorum, evden kurtulamıyorum. Küçülüyorum küçülüyorum küçülüyorum, taa ki yok gibi gözükene kez küçülüyorum... Yine yakalanıyorum, ne kadar küçülürsem küçüleyim kendime yakalanıyorum. Küçücükken bile sığamıyorum, nefes alamıyorum. Kollarım başkasının kolları, beynim başkasının, ve kalbim de öyle, midem dışarı çıkmak istiyor. Ben bu kadar tıkılıyken midem kaçamıyor. Boynumu sıkmak istiyorum, kendimi boğup öldürmek istiyorum. Dışarıda da boğuluyorum, evde de, uyurken de, uyanıkken de. Yalnızlığım arttıkça gömülüyorum, gömüldükçe etrafımda insan istemiyorum. Yalnızlık canımı acıtıyo, ama herhangi bir sebepten insanlardan yine kaçıyorum. İnsanlar beni boğuyo, bu ev, bu giysiler, bu saçlar, bu eller beni boğuyo. Sadece onu istiyorum. Beynim yerinden çıksın istiyorum. Kollarım olmasın, kalbim olmasın istiyorum. Tüm uzuvlarım bana ağır geliyor, taşıyamıyorum. Anlatamıyorum.